#czarnyprotest i mój punkt widzenia... .

Ostatnio na blogu jest mnie trochę mniej. A to za sprawą wydarzeń, które mają miejsce w naszym Kraju. Szczerze powiedziawszy musiałam trochę ochłonąć i pozbierać myśli. Ciągle jednak nie dowierzam temu co się dzieje. Mój umysł nie potrafić zrozumieć samej idei zmian jakie mają nastąpić niebawem w życiu kobiet w Polsce. Kto i co za tym stoi?

Mowa tutaj (jak już zapewne zdążyliście się zorientować) o nowelizacji ustawy o aborcji zakazującej całkowicie dokonywania aborcji w Polsce… ale nie tylko. Bo chciałabym poruszyć jeszcze inną kwestię, a mianowicie zapłodnienie „in vitro”.

Internet co prawda huczy od nadmiaru informacji na ten temat. Jednak ja chciałabym wypowiedzieć się na te dwa powyższe tematy głównie jako: mama, kobieta, żona, Polka lub po prostu jako: prosty, szary człowiek, który stara się być w miarę przyzwoitym obywatelem tego Kraju.

Z góry mówię, że nie będę nikomu prawiła morałów odnośnie dobrych i złych decyzji czy to w kwestii aborcji, czy też w kwestii zapłodnienia „in vitro”. Dlaczego? Ponieważ uważam, że są to sprawy niezwykle indywidualne i zawiłe pod każdym możliwym względem. Sama na szczęście nigdy nie byłam zmuszona do tego by podejmować decyzję w którejś z powyższych kwestii, co tym bardziej nie upoważnia mnie do tego, by kogokolwiek za cokolwiek osądzać lub oceniać.

Zatem, po co piszę ten tekst?!

Właśnie po to, aby stanąć po stronie kobiet, które z różnych przyczyn rozważają aborcją, bądź postanowiły poddać się metodzie zapłodnienia „in vitro”.

„Jesteś za aborcją, to jesteś po stronie zła”- usłyszałam nie tak dawno w telewizji. Jam jest winna!!! Pragnę ponieść srogą karę za to, że pochwalam dzieciobójstwo i zapłodnienie niezgodne z nauką kościoła! Nie jestem godna nazywania siebie katoliczką… Och, ubolewam nad tym okrutnie!!!

No dobra a tak na poważnie, to w nosie mam to, kto i co sobie o mnie pomyśli… . Martwi mnie bardzo, że w tym Kraju nie ma w ogóle prowadzonego dialogu z obywatelami; a jedyną wytyczną do podjęcia działań mających zaostrzyć, czy też całkowicie zakazać aborcji w Polsce jest zdanie kościoła i kleru… Nie, właśnie nie wiary. Tak jak napisałam kościoła i kleru, bo wiara nie ma z tym nic wspólnego. Wiara jest w tym momencie tylko narzędziem w rękach szaleńca.

Zastanówmy się przez chwilę… . Czy inna jest miłość matki do dziecka z tzw. probówki od tej miłości matki do dziecka poczętego nazwijmy to w sposób standardowy i naturalny?!  Czy matka takiego dziecka urodzonego dzięki „in vitro” gorzej sprawdza się w tej roli? W końcu czy dzieci urodzone właśnie dzięki tej metodzie są: gorszej kategorii, mniej rozwinięte, mniej uczuciowe i wrażliwe, potrzebują mniej miłości i akceptacji? Wręcz przeciwnie, powinny czuć się dokładnie tak samo jak wszystkie inne dzieci, jako pozostali rówieśnicy z ich otoczenia. Ostatnio zasmucił mnie bardzo list, zamieszczony na jednym z portali społecznościowych. Nadawcą listu jest matka dzieci urodzonych dzięki „in vitro”. List został skierowany do Rzecznika Praw Dziecka w Polsce. Kawałek pozwolę sobie przytoczyć… . „Jestem dumną MAMĄ dzięki metodzie IN VITRO. Razem z mężem mamy trójkę wspaniałych córek Zosię lat 13, Tonię lat 10 i Helenę lat 6. Od wielu lat z niepokojem obserwujemy niechęć i atak na rodziny takie jak nasze. Zarzuca nam się selekcję zarodków, zabijanie zarodków, aborcje. Obrzuca się nasze dzieci epitetami „dzieci Frankensteina”, dzieci z bruzdą, niedorozwinięte…. Może to wszystko byłoby do „zaakceptowania” gdyby to były głosy ludzi dzielących się swoją opinią w domowych pieleszach ale to są głosy ludzi, którzy korzystają z dostępu do mediów, z mównicy sejmowej. To są ludzie, którzy sprawują urzędy publiczne, to są ludzie, którzy przemawiają z ołtarzy kościołów… Zasięg i znaczenie ich wypowiedzi jest tak wielki, że nasze ciche głosy sprzeciwu nie mają szansy być usłyszane. 

Gdzie jest odpowiedzialność za głoszenie nieprawdy?! Dlaczego nie ma żadnego prawa, które wspiera rodziców i dzieci poczęte metodą in vitro do obrony ich dóbr osobistych przed kłamstwem, oszczerstwami i manipulacją faktami?! Ile jeszcze przyjdzie nam znieść potwarzy? Ile jeszcze pomyj zostanie na nas wylanych?! W warszawskiej klinice nOvum, spotkaliśmy wiele takich par jak nasze i wiem jedno nikt nigdy nie poświęcił tyle dla macierzyństwa ile ludzie walczący z niepłodnością... .” Urszula Eriksen.

Czy naprawdę w XXI wieku i w demokratycznym (jeszcze jakby nie było) Państwie przyszło obywatelom walczyć o prawa i godność ich własnych dzieci?! Dzieci, które w przyszłości mają być także fundamentem tego Kraju, od których między innymi zależy jak ten Kraj będzie wyglądał w przyszłości.

Czy taki los chcemy sprawić młodym obywatelom tego Państwa… na dzień dzisiejszy prowadzimy tylko do tego, że niebawem znienawidzą go i w przyszłości wyjadą tam gdzie będą czuły się bezpieczne, nieszykanowane, tolerowane i akceptowane. Kto dał tym osobom (myślę tutaj o politykach, księżach katolickich, urzędnikach) zezwolenie na ocenianie, które dziecko jest lepsze, a które gorsze???!!! Jak to się w ogóle stało, że osoby z takimi poglądami dostały się na takie stanowiska publiczne… powtarzam publiczne, czyli powinny działać dla ludzi, a nie wbrew nim. Zdaję sobie sprawę z tego, że politycy w większości dbali i dbać będą o własne interesy, a nie interesy obywateli, ale żeby z mównicy sejmowej padały takie słowa, w których człowiek/dziecko jest spychane na margines, jest potraktowane jak gorszej kategorii… w moim odczuciu jest to: niedopuszczalne, niemoralne, a dymisja powinna być tylko formalnością. O księżach już nie wspomnę… - święte krowy, które uważają, że są ponad prawem.

Myślę, że nikt nigdy nie chciałby stanąć przed tymi dylematami natury moralnej i emocjonalnej, czy dokonać aborcji, czy też nie. Czy walczyć o marzenie, jakim jest możliwość/szansa posiadania dziecka. Niepłodność jest chorobą cywilizacyjną. Dlatego tak jak w dzisiejszych czasach leczymy raka i cukrzycę, tak każdy obywatel tego Kraju ma prawo leczyć niepłodność, a jeśli to zawodzi to podjąć się jedynego ratunku jakim jest metoda „in vitro”. Bo „in vitro” jest niczym lek… lek na takie uczucia jak: strach, wyrzuty sumienia, wstyd, a także obawy, że nigdy nie zaznamy smaku macierzyństwa. In vitro jest niekiedy jedynym ratunkiem w leczeniu psychiki osób dotkniętych niepłodnością, a przynajmniej daje nadzieję tym osobom na normalne życie i daje szansę bycia rodzicem.

Ktoś za moment pomyśli… „są tysiące dzieci, które czekają w domach dziecka na adopcję”.

Zgadza się i zapewne część z tych osób, które z różnych przyczyn nie mogą mieć własnych dzieci podejmie decyzję o zaadoptowaniu dziecka. Jednakże należy zrozumieć osoby, które po prostu pragną mieć swoje biologiczne dziecko. Należy dać im szansę i możliwość podjęcia w tym temacie decyzji… po prostu DAĆ WYBÓR! Bo adopcja jest czymś zupełnie innym i wymaga innego nastawienia i uwydatnienia cech ze strony przyszłych rodziców, niż podejmując próby poczęcia dziecka podobnego do nas samych pod względem biologicznym.

Czasami zastanawiam się, jakbym postąpiła wiedząc, że nigdy nie będę miała szansy zostania mamą w sposób „naturalny”. Na dzień dzisiejszy nie potrafię sobie odpowiedzieć na to pytanie, bo jestem szczęśliwą mamą Dwulatka. Dlatego nie potrafię wyobrazić sobie tego co czują niektórzy rodzice, zwłaszcza kobiety… . Mogę się tylko domyślać. Cieszę się, że nie musiałam nigdy stawać przed takim dylematem, tym bardziej szanuję każdą decyzję, szanuję ludzi, którzy takie decyzje muszą podjąć i zawalczyć o swoje marzenia. Solidaryzuję się z tymi osobami i wierzę, że w naszym Państwie jest więcej głosów rozsądku, niż głosów dochodzących przez fanatyzm religijny. Choć akurat tutaj można by było zastanowić się, czy nie jest to tylko chęć utrzymania się przy władzy za cenę wyrządzania innym krzywdy i przykrości.

Mogę też tylko domyślać się co czują rodzice, którzy po wielu latach prób i starań, nerwów i stresu doczekali się upragnionego dziecka, a teraz czytają i słuchają tylu gorzkich i wrednych słów przepełnionych nienawiścią. Nie na darmo mówi się „chcesz poznać człowieka, daj mu władzę”. Teraz nabiera to realnego znaczenia… zwłaszcza teraz.

Przed nam są manifestacje w obronie praw kobiet, najbliższe odbędzie się 3 października i obejmie kilkanaście miast w Polsce. Ja także zamierzam wziąć w niej udział (w Bielsku-Białej), uważam to za swój obywatelski obowiązek. Ale działam także dla siebie samej, bo kto wie co jeszcze przyniesie życie i z jakimi decyzjami przyjdzie mi się zmierzyć. Nie jest powiedziane, że jeżeli urodziłam jedno dziecko, to już problem aborcji lub „in vitro” mnie nie dotyczy. Życie pisze różne scenariusze, jak choćby to: czytałam kiedyś historię kobiety, która zdecydowała się dokonać aborcji, ze względu na fakt, iż ciąża zagrażała jej życiu (było duże prawdopodobieństwo, że źle by się to dla niej skończyło). Nie chcąc osierocić swojego wówczas czteroletniego synka postanowiła, że zrobi to, choć w swoim felietonie przyznała, iż była to jedna z najtrudniejszych decyzji, z jakimi przyszło się jej zmierzyć. Trudno się dziwić… . Przeważnie takie kobiety są rozdarte emocjonalnie, targają nimi sprzeczne uczucia. Dlatego nie mamy prawa: oceniać, ganić a tym bardziej pogardzać takimi kobietami, bo nigdy nie wiadomo w jakiej sytuacji my się znajdziemy?!

„Ta krowa co dużo ryczy mało mleka daje”. I Ci, którzy są największymi przeciwnikami aborcji i „in vitro”, w momencie, gdy przychodzi im sprostać takim problemom, zazwyczaj zaczynają postępować w zupełnej sprzeczności z tym, o czym wcześniej tak doniośle mówili. Czy nie jest to czysty hipokrytyzm?

I jak tu się nie denerwować???!!!

Niemniej jednak głęboko wierzę w to, że wspólnymi siłami uda się nam zwalczyć ten język nienawiści względem kobiet i odbudować poczucie godności. Nie po to poprzednie pokolenia walczyły o naszą wolność, aby teraz „banda zagorzałych katolików” zniweczyła to wszystko.

Chciałabym jeszcze dodać, że nadal jest to blog parentingowy, a nie polityczny. I ten tekst jak najbardziej pasuje do tego miejsca. Bo czy to w jakim Państwie przyszło nam żyć nie przekłada się bezpośrednio na to jakimi jesteśmy rodzicami i jak traktujemy macierzyństwo?! Ja uważam, że Państwo ma ogromny wpływ na wychowanie przyszłych pokoleń i teraz tylko do nas samych zależy, jak to Państwo ukształtujemy i na co pozwolimy osobom, które nim rządzą… .

Do zobaczenia na manifestacji! ;)